De droom van een huis in de Eifel

Een onvervalst geluksgevoel dat opeens de kop opsteekt en enkele seconden of zelfs minutenlang door niets wordt verstoord. Dergelijke momenten zijn zeldzaam. Als zo’n spaarzaam geluksgevoel mij overvalt, is dat tegenwoordig meestal als ik in ons huis in de Eifel ben.

Tekst en foto’s: Anja Krabben

Een witte sprookjeswereld

Bijvoorbeeld op een koude winteravond, als het vanaf België de hele weg gesneeuwd heeft en we soms nauwelijks vooruitkomen vanwege de sneeuwschuivers die voor ons de twee banen van de snelweg vrijmaken en ons kilometerslang dwingen stapvoets te rijden, maar dan… De aankomst in ons tweede thuis, die maakt alles goed. We rijden een witte sprookjeswereld binnen, waar een volle maan het landschap, de bergen en dennenbossen waar we vanuit ons huis op uitkijken, in een bovennatuurlijk licht zet.

Foto: Anja Krabben

Of zoals nu. Op deze mooie herfstdag. Niet te koud, niet te warm, met weinig wind, de zon schijnt; precies de goede temperatuur om nog zonder jas, maar wel in een T-shirt met lange mouwen, buiten te kunnen zitten. Het gras is net gemaaid, misschien wel voor de laatste keer dit jaar. De kweeperen zien er goed uit, maar moeten nog enkele weken wachten voordat ze geplukt kunnen worden. De appels zijn wel al rijp genoeg, een mooi karwei voor morgen.

Een van de laatste mooie herfstdagen

De melkkoeien van buurvrouw Adèle worden naar binnen geroepen. Ze staan links in mijn gezichtsveld op een sterk hellend weiland. Vaak kijk ik met verbazing hoe die grote koeienlijven daar zonder om te vallen van af kunnen rennen. Normaal reageren de dames vrij vlot en lopen ze over het erf dat beneden voor ons huis ligt de stal in, naar hun vaste plek bij de melkmachine. Nu hebben ze duidelijk geen zin om naar binnen te gaan, alsof ze weten dat het een van de laatste mooie herfstdagen van het jaar is: nog even genieten. De man fluit, de koeien negeren hem. Sommige hebben alleen oog voor de appels die al uit de appelboom zijn gevallen.

Foto: Anja Krabben

Ik zit voor ons Eifeler huis op onze Amsterdamse stadsbank met een glaasje ‘Rotsekt’ uit het Ahr-dal, van ons favoriete wijnhuis aldaar. Voor mij zie ik Sammy, onze kat, aangelijnd aan een van de palen in de tuin, loeren op muizen, wat hij het allerliefste doet als hij hier is. Het bos op de berg voor mij toont de eerste, beginnende, nog zachte herfstkleuren. De tuin staat vol paddenstoelen.

Een huis in de Eifel: Een ‘pensioen in stenen’

Ik kijk naar dit alles, voel de zon, proef de heerlijke sekt en ben – even – volmaakt gelukkig. Het is een van de beste keuzes van ons leven geweest, van mijn man en mij, om een huis in de Eifel te kopen. Bij gebrek aan een pensioen (want allebei zelfstandig) besloten we te gaan ‘investeren in stenen’ zoals onze boekhouder adviseerde. Zodat we van dat ‘pensioen in stenen’, een tweede huis, niet alleen later maar ook nú kunnen genieten.

Foto: Anja Krabben

We wilden dan ook een huis dat snel bereikbaar is, maar op een plek die toch geheel anders is dan het platte Nederlandse landschap. Onze eerste keus was de Belgische Ardennen, omdat we dat gebied al kenden, maar de te koop staande huizen zijn daar schaarser en duurder, te duur voor ons. Als de Belgische Ardennen afvallen, dan kom je al snel in de ‘Duitse Ardennen’ terecht. De huizen zijn daar aanmerkelijk goedkoper en het landschap is hetzelfde.

En daar wonen we nu zo’n 100 dagen per jaar. Naar volle tevredenheid. Om het weekend rijden wij met zijn drieën (de kat gaat mee) vanuit de Randstad ná de spits naar de Eifel toe en komen ruim voor middernacht in een geheel andere wereld aan. Met bergen, Caspar David Friedrich-bossen, vulkaanmeren, prachtige uitzichten, oude kasteelruïnes, heel veel kapellen, steeds meer windturbines, rustige dorpen en vriendelijke mensen, die de deur niet bij elkaar platlopen maar wel samen de ‘Maibaum’ opzetten en elk jaar de winter verjagen met een groot ‘Burgfeuer’ (vuur).

We voelen ons (ook) Orlenbachers

En zo zijn we behalve Amsterdammers ook Orlenbachers geworden. We zijn weliswaar import en slechts parttime en niet geëmigreerd naar Duitsland en worden dus officieel niet meegeteld als inwoners. Maar toch voelen wij ons Orlenbachers. Wij doen niet alleen mee aan het ‘Burgfeuer’ – als dit in een weekend valt dat we er zijn – en eten dan na afloop van de door de Orlenbachse dames gebakken ‘Kuchen’ die in overvloed op tafel staan. Ook zijn wij er vaak bij als begin december de kerststal in de dorpskapel wordt ingewijd. We drinken dan bier of glühwein en zitten ook meestal aan bij het diner tijdens het jaarlijkse dorpsfeest in augustus.

Foto: Anja Krabben

Dat zeldzame geluksgevoel steekt vaker de kop op nu we steeds langere periodes in Orlenbach verblijven. Na de winter komt altijd weer het voorjaar. Dus ook het moment dat we op een ochtend naar buiten lopen met een kop koffie in de hand en begroet worden door de teruggekeerde zwaluwen die vrolijk kwetterend door onze tuin scheren. ‘Domweggelukkiginorlenbach’ luidt ons wifi-wachtwoord in Amsterdam.

Informatie over de droom van een huis in de Eifel

Anja Krabben is freelancer journalist/schrijver met diverse opdrachtgevers, maar geeft ook zelf tijdschriften en boeken uit, waaronder Een huis in de Eifel. In dit boek schrijft ze over natuur en cultuur van de Eifel, over de eigenaardigheden van de Eifelbewoners en andere typische Eifeler zaken. Tevens heeft ze Nederlanders geïnterviewd die permanent in de Eifel wonen en vaak ook werken, in hun eigen watermolen, motorhotel of boerenbedrijf. Ook geeft ze praktische tips over het kopen van een huis in deze prachtige en rustige streek. Het boek is hier te koop. 

Foto: Anja Krabben