De mythe van de Loreley

De mythe van de Loreley houdt de mensen al generaties bezig. Vandaag gaan we een stukje van de romantische Rijnroute bevaren. Zoon en vrienden mee, opa en oma op sleeptouw, en hop, in de auto naar de Rheingau, de wijnstreek ten zuidwesten van Frankfurt. In Rüdesheim beklimmen we de steiger van een van de boten van de Köln-Düsseldorfer. Met een etentje in wijngoed Schloss Vollrads in het vooruitzicht kan mijn dag niet meer stuk. Maar waar ik me nog het meest op verheug is dat ik, HOERA, eindelijk de Loreley ga zien.

Tekst: Karin Kleijnen

Foto: S.F./Shutterstock

De mythe van de Loreley is pure romantiek

De Loreley? Wat is dat eigenlijk? Een lied? Een rots? Een dame op een rots? In ieder geval is het de naam van onze boot voor de komende twee uurtjes, een van de twaalf schepen van rederij de Köln-Düsseldorfer, die voor het traject waar wij ons op begeven toch echt beter de Mainz-Koblenzer had kunnen heten. Op de boot drommen mensen op zoek naar een fijn plekje. Na wat gewriemel en gestommel wordt het rustig en lijkt iedereen tevreden aan dek, binnen, op het voorsteven of – ja, ook aan de kleintjes is gedacht! – op het glijbaantje. De wijngaarden schuiven aan ons voorbij. Zo ook kastelen, burchtruïnes, stadjes met her en der mooie torentjes, veel groen. Pure romantiek. Ik snap nu opeens heel goed waarom het tot Unesco werelderfgoed is verklaard.

Panoramisch uitzicht

Ondertussen is de spanning flink gestegen. De Loreley is nu niet meer ver. Ik heb inmiddels begrepen dat het een rots is van 132 meter hoog. De Rijn slingert eromheen en is juist in die scherpe bocht erg smal en diep met een gevaarlijke stroming. Vandaar de vele scheepsongelukken op dat punt. De volksmond heeft er een legende bij verzonnen, of misschien is het wel echt waar, we hebben hier niet voor niets met een mythe te maken. Boven op de Loreley zou een nimf met gouden haren zitten die met haar gezang de schippers afleidt.

Foto: Krizek Vaclav/Shutterstock

Dan zit een aanvaring natuurlijk in een klein bochtje. We kijken omhoog. En turen. En kijken nog een keer goed. We zien een rots, best hoog, redelijk woest, dat wel. Geen nimf. Wel een paar mensen op een uitkijkpunt boven op de rots. Het uitzicht daarvandaan moet panoramisch zijn, schatten we in. Later blijkt er aan de voet van de rots wel een beeldje te staan van de nimf. Beetje te hoog getuurd?

Frisse riesling voor je neus

In de bus gaat het terug. Voor het slotstuk van de dag stappen we uit in Oestrich-Winkel. Op het terras van Schloss Vollrads is de lucht vol van lekkere etensgeuren en ingetogen geroezemoes. Het is warm, waardoor je je zo heerlijk lui en intens relaxed gaat voelen. En dan vind je ook nog eens in no time zo’n overheerlijke, licht mousserende, frisse Riesling voor je neus. Eigen productie van de zaak: Schloss Vollrads is een van de oudste wijnhuizen ter wereld. De mythe van de Loreley lijkt opeens ver weg. Waarom was die rots ook alweer zo gevaarlijk? Ach, we zullen het wel nooit met zekerheid weten wat zich daar met enige regelmaat afspeelt. Voor mij is de Loreley net zoiets als de Mona Lisa in Parijs en Manneken Pis in Brussel. Klein en fijn. En je moet er gewoon eens geweest zijn. Uiteindelijk heeft onze zoektocht naar de Loreley ons een perfect zomers dagje in de Rheingau opgeleverd.